من و هزاران عروس زیبا !

درختان عروس شده اند؛ لباس های سفید درخشان به تن کرده اند... عید در راه است...

صدای دلنشین اذان می کشاندم بیرون از کنج تنهایی.. چه حال خوشی دارد توی این برف ها به عشق تو رفتن تا مسجد امام رضا.

رد پایم که می ماند روی برف ها... برای هر قدمی حواسم را جمع تر می کند. پا جای پای دیگران نمی گذارم، که اگر به دنبالم آمدی، راحتتر پیدایم کنی..

از میان این ضیافت با شکوه درختان و برف و باد، دلت نمی خواهد برگردی زیر سقف اتاقت. صدای درختان را می شنوم که با هم حرف می زنند.. از زیبایی لباس های جدیدشان و لباس های سبزی که هنوز دست خیاط است...

بچه ها توی محوطه آدم برفی درست می کنند، عکس می گیرند، می خندند.

من هر روز تنها تر می شوم... تا تو را زودتر پیدا کنم.

تو که با خبری از دردهایم. تو که دست ما را خوانده بودی از روز اول...

تا دام در آغوش نگیرم نگرانم... تو که میدانی همه را.

عینکم پر شده از لکه های سفید. لباسهایم هم.

پاکش نمی کنم. تنوع خوبیست برای دل و جان ما که همیشه لکه های سیاه به خود دیده!

به جای سر آدم ها لکه های سفیدی می بینم، به جای دستشان، دلشان.

پیشنهاد هفته !: به جای عینک دودی، عینک برفی بزنید بعد از این.

زیباتر می شود دنیا. خیلی زیبا تر.

***

نوشته های بالا مربوط به دو روز پیش است و امروز هم برف و باران می بارد، اما از روی شاخه های درختان! از لباس جدید خسته شده اند!

امروز همه سر به زیر شده اند و فقط جلوی پایشان را نگاه می کنند! ... نمی دانم چرا روزهای دیگر ترسی از لغزش نیست... همه سرشان را بالا می گیرند و با اطمینان قدم های اشتباه را بر می دارند! و سر هم می خورند! زمین هم می خورند، اما به روی خودشان نمی آورند!